گستاخی ترکیه ماحصل صبر و احترام ایران است/  پادوهای ساده لوح اردوغان نمی دانند چه بازی خطرناکی راه انداخته اند

گروه بین الملل - مصطفی مطهری: بعد گذشت نزدیک به یک هفته از اظهار نظر وزیر خارجه ترکیه علیه ایران، بار دیگر مواضع ضد ایرانی ترکیه مورد توجه اهالی رسانه و کارشناسان قرار گرفت. اما این بار این مواضع ضدایرانی از جانب ترکیه توسط یک کارشناس نظامی ترکیه در عرصه رسانه ای در پخش زنده تلویزیونی صورت گرفت و علنا، ایران را تهدید  به حمله از سوی ترکیه کرد و مدعی شد که

به گزارش بولتن نیوز، «اگر ایران همچنان از پ.ک.ک حمایت کند، به همون سبکی که به شمال عراق حمله میکنیم، اینبار نیرو هوایی کشورمان به ارومیه در آذربایجان غربیِ ایران حمله می کند»؛

به همین سبب و در راستای تحلیل و حتی پاسخ گویی به این تهدیدات از سوی ترکیه علیه ایران باید چند نکاتی را خاطر نشان کنیم که در ادامه به آنها اشاره خواهیم کرد.

گویا آنکارا می خواهد یک بازی تازه ای را در رابطه با تهران آغاز کند. در واقع آنچه آنکارا در  این راستا بدنبال آن است بیش از آنکه یک سوژه در قالب چالش آفرینی باشد، سوژه ای در غالب هراس آفرینی در حوزه حکمرانی و تلقین و تزریق آن به بخش های مختلف تصمیم گیری کلان است.

از سوی دیگر نباید فراموش کرد که پروژه مذکور فارغ از علت یابی جهت گیری های اخیر آنکارا در عرصه های سیاسی و رسانه ای علیه تهران، تداوم و دنباله ی راهبردی ست که در قالب جهان ترکی - تورانی دنبال می کند؛ موضوعی که از سال ها پیش آغاز شده و در نبرد قره باغ برجسته تر شد و پس از آن نمودهای تعارض منافع آن با منافع تهران در حوزه های مختلف عیان تر گردید.

در واقع بن مایه تهدیداتی که آنکارا علیه تهران در حال ساماندهی آن است عمدتا شکل قومیتی دارد و از این منظر است که تلاش دارد بی ثبات سازی سیاسی امنیتی را کلید بزند. بطوریکه با تهدیدات مذکور تلاش دارد تا هسته و کانون های سمپات را در مناطق مرزی فعال کند. این بدان معناست که تاکتیک تهدید آنکارا زمینه و کانتکتستی دارد که در ارتباط با راهبرد ناامنی سازی قومیتی قابل تعریف و رصد کردن می باشد.

با این حال واکنش تهران به رویکرد مذکور، اگرچه تاکنون خویشتن داری و مراعات اصل همسایگی بوده است اما رویه تکرار شده کنونی از سوی آنکارا نشان می دهد که تهران باید از پیله صبر و احترام خارج شود و آنکارا را نسبت به عواقب رفتار غیر حرفه ای خود در حوزه سیاسی و رسانه ای آگاه سازد.

واقعیت امر این است که آنکارا نیز به مانند تهران وضعیت مشابهی از حیث ساختار و بافتار جمعیتی و قومیتی دارد؛ بطوریکه پاشنه آشیل تهران، پاشنه آشیل آنکارا نیز می باشد؛ بدان معنا که تهران می تواند به همان سبک و سیاق و به همان شیوه و روشی که مدنظر آنکارا است به آنها آسیب بزند. بنابراین آنکارا  بهتر است قبل از هر کنشی به واکنش رویدادی آن اتفاق بیاندیشند و پا را از گلیمش درازتر نکنند. به علاوه اینکه دست اندرکاران‌ ترکی طراحی خرابکاری و‌ناامن سازی و حتی تهدید به حمله به مناطقی از ایران باید بدانند که آنچه در دستور رفتار رسانه ای قرار می دهند می بایست تا حدی ولو در حد نظریه یا حتی اظهار نظر هم مابه ازای خارجی و قابلیت قیاس داشته باشد. از این رو مقایسه مناطقی از ایران با کردستان عراق و ترک تازی هایشان در آنجا وهم وهنی ست که در عرصه تخیل و خیال هم قابل دسترس نیست.

از سوی دیگر آنچه در قالب ادعای حمایت تهران از پ ک ک مطرح شده، که تنها یک ادعا می باشد وجه دیگری هم دارد. بطوریکه اگر موضوع مداخله در امور داخلی کشورهای دیگر  امری مذموم است این سوال را باید از ملیجک های اردوغان پرسید که آنچه امروز شما در سوریه در مناطق مختلف از قتل عام و نسل علویان و کردها و ... انجام می دهید نامش چیست؟ اگر مداخله کردن امری نادرست است پس شما در این کشورها چه می کنید؟

در حقیقت آنچه ترکیه را در این شرایط بی پرواتر کرده است موقعیتی ست که از ناحیه خلق مزدور سیاسی(در باکو و دمشق) و پرورش مزدور نظامی بدست آورده است. وگرنه اردوغان می داند که در شبی به مانند شبه کودتا، راهی جز پناه آوردن به تهران و قرار گرفتن در زیر چتر حمایتش ندارد. بنابراین بهتر است اردوغان اولا مروری به خاطراتش داشته باشد و تاریخ زندگی سیاسی اش را با التفات به جزییات ورق برند و در مرحله بعدی در یک کلاس توجیهی، پادوهایش را توجیه رفتاری و اقدامی کند.